W dzisiejszym świecie John Nance Garner zajmuje pierwsze miejsce w społeczeństwie. Jego wpływ rozciąga się na różne obszary, a jego znaczenie jest widoczne w wpływie, jaki wywiera na codzienne życie ludzi. Od powstania do ewolucji John Nance Garner zaznaczył się w historii przed i po, wywołując debaty, refleksje i znaczące zmiany. W tym artykule zbadamy wiele aspektów John Nance Garner, analizując jego znaczenie i wpływ w różnych kontekstach. Od jego roli w kulturze popularnej po wpływ na gospodarkę światową, John Nance Garner jest przedstawiany jako temat o interdyscyplinarnym zainteresowaniu, który zasługuje na dogłębne zbadanie. Na kolejnych stronach zagłębimy się w szczegółową analizę John Nance Garner, odkrywając jego implikacje i znaczenie we współczesnym świecie.
Data i miejsce urodzenia |
22 listopada 1868 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
7 listopada 1967 |
32. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych | |
Okres |
od 4 marca 1933 |
Przynależność polityczna | |
Druga dama | |
Poprzednik | |
Następca | |
Spiker Izby Reprezentantów | |
Okres |
od grudnia 1931 |
Poprzednik | |
Następca | |
John Nance „Cactus Jack” Garner (ur. 22 listopada 1868 w Detroit, Teksas, zm. 7 listopada 1967 w Uvalde) – amerykański polityk, działacz Partii Demokratycznej, 31. wiceprezydent USA, a przedtem wieloletni (1903-1933) kongresmen ze stanu Teksas (w Izbie Reprezentantów pełnił m.in. funkcję lidera mniejszości i spikera).
Garner żył ponad 98 lat, najdłużej ze wszystkich amerykańskich wiceprezydentów.
W 1932 ubiegał się o nominację demokratów jako ich kandydat na prezydenta. Wycofał się jednakże z wyścigu i poparł kandydaturę gubernatora stanu Nowy Jork Franklina Delano Roosevelta. W zamian za to został desygnowany jako jego partner na liście i pretendent do urzędu wiceprezydenta. Tandem Roosevelt-Garner wygrał wybory i ten ostatni sprawował swój urząd w latach 1933–1941, a więc pełne dwie kadencje.
Garner nie był jednak zachwycony polityką Nowego Ładu. W 1940 rzucił wyzwanie Rooseveltowi na konwencji w Chicago. W głosowaniu nad kandydaturą zajął drugie miejsce (po Roosevelcie, a przed ministrem poczty Jimem Farleyem i senatorem Millardem Tydingsem z Maryland); większość prezydenta była jednak przytłaczająca. Trzeciej nominacji wiceprezydenckiej Garner nie otrzymał.