W artykule Walther Bothe zajmiemy się fascynującym tematem, który od lat interesuje wiele osób. Od początków po dzisiejsze znaczenie – w tym artykule szczegółowo i wnikliwie przyjrzymy się Walther Bothe. Dzięki głębokiej i wnikliwej analizie zagłębimy się w najbardziej intrygujące i znaczące wymiary związane z Walther Bothe, odkrywając jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa i kultury. Dzięki połączeniu informacji historycznych, aktualnych danych i odpowiednich refleksji, artykuł ten ma na celu rzucić nowe światło na Walther Bothe i zapewnić odnowioną perspektywę na jego znaczenie i znaczenie we współczesnym świecie.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
8 stycznia 1891 |
Data i miejsce śmierci |
8 lutego 1957 |
profesor | |
Specjalność: fizyka, matematyka, chemia | |
Alma Mater | |
Uczelnia | |
Nagrody | |
Walther Wilhelm Georg Bothe (ur. 8 stycznia 1891 w Oranienburgu, zm. 8 lutego 1957 w Heidelbergu) – niemiecki fizyk, matematyk i chemik, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1954 (współlaureat: Max Born).
Urodził się w Oranienburgu (niedaleko Berlina). W latach 1908–1912 studiował fizykę na Uniwersytecie Berlińskim pod kierunkiem Maxa Plancka. Doktorat uzyskał w roku 1914. W okresie I wojny światowej, jako jeniec w niewoli rosyjskiej, spędził pięć lat na Syberii.
Po wojnie współpracował z Hansem Geigerem w Physikalisch-Technische Reichsanstalt w Berlinie, gdzie dokonał swoich najistotniejszych odkryć, w szczególności wspólnie z Geigerem stworzył „metodę koincydencji”. Zbudowany przez niego w związku z tym obwód elektryczny był jedną z pierwszych w historii realizacją bramki logicznej AND (1924), co miało istotne znaczenie dla późniejszej konstrukcji komputera. Badał też zjawisko Comptona. W 1929 wyjaśnił rzeczywistą naturę promieniowania kosmicznego. W 1930 r. wspólnie z H. Beckerem odkrył, że beryl bombardowany cząstkami alfa wysyła przenikliwe promieniowanie, które następnie James Chadwick zinterpretował jako strumień neutronów. W latach 1930–1932 był profesorem Uniwersytetu w Gießen. W 1932 r. został dyrektorem Instytutu Fizyki Uniwersytetu w Heidelbergu. W roku 1934 objął stanowisko dyrektora Instytutu Fizyki w Instytucie Badań Medycznych Maxa Plancka. W czasie II wojny światowej prowadził badania naukowe o charakterze wojskowym, nie widząc w tym niczego niestosownego.
Zawsze uważał się za patriotę niemieckiego. Miał szerokie zainteresowania artystyczne: doskonale grał na fortepianie, malował dobre obrazy (olejne i akwarelowe). Nie znosił krytyki.
Był żonaty z Rosjanką, Barbarą Biełow. Mieli dwoje dzieci.