W obecnym kontekście Hajle Syllasje I stał się istotnym tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na polu zawodowym, Hajle Syllasje I przykuł uwagę ludzi w różnym wieku, kulturach i zawodach. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Hajle Syllasje I, od jego początków do dzisiejszej pozycji. Przeanalizujemy jego znaczenie, implikacje oraz to, jak ukształtowało lub będzie kształtować otaczający nas świat. Niezależnie od Twojej wcześniejszej wiedzy na temat Hajle Syllasje I, ten artykuł dostarczy Ci cennych informacji i zachęci do zastanowienia się nad jego znaczeniem w Twoim życiu.
Cesarz Etiopii | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Cesarz Etiopii | |
Okres | |
Poprzednik | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Odznaczenia | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Premier Etiopii | |
Okres |
od 1927 |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący Organizacji Jedności Afrykańskiej | |
Okres |
od 25 maja 1963 |
Następca | |
Okres |
od 5 listopada 1966 |
Poprzednik | |
Następca |
Hajle Syllasje I (także Hajle Selasje I, Haile Selassie I; geez ⓘኃይለ፡ ሥላሴ, „Potęga Trójcy”; ur. 23 lipca 1892 w Ydżersa Goro, zm. 27 sierpnia 1975 w Addis Abebie) – ostatni cesarz Etiopii (1930–1936 i 1941–1974). Oficjalnie używał imienia „Cesarz Haile Selassie I, Zwycięski Lew Plemienia Judy, Wybraniec Boży”.
Jest także znany jako symbol religijny ruchu Rastafari. Według wyznawców jest mesjaszem.
Urodził się w 1892 roku koło Hareru jako Teferi Mekonnen. Syn rasa Mekonnena i kuzyn cesarza Menelika II. W 1907 roku został gubernatorem prowincji Sidamo. W 1916 roku został regentem po tym, jak od władzy odsunięto cesarza Lydż Ijasu. Współrządził wraz z cesarzową Zeuditu. W 1923 roku wprowadził kraj do Ligi Narodów. Później rozpoczął działania mające na celu zniesienia niewolnictwa, które zostało zniesione jednak dopiero po włoskiej inwazji w 1935 roku. Problem niewolnictwa w Etiopii został wykorzystany propagandowo przez Włochów z jednej strony, aby ukazać Etiopię jako niecywilizowany kraj, z drugiej, dać jeden z pretekstów do inwazji.
Złożył wizyty we Francji, Włoszech, Szwecji, Grecji i Wielkiej Brytanii, które przyniosły mu międzynarodowy rozgłos. Zyskał rozgłos wśród czarnoskórych mieszkańców Ameryki Północnej, zwłaszcza Jamajki, gdzie jego postać stała się symbolem ruchu religijnego Rastafari.
Koronowany na cesarza 2 kwietnia 1930 roku w wyniku intryg i krwawego rozprawienia się z konkurentami do tronu. Jego pełny tytuł jako cesarza brzmiał „Cesarz Haile Selassie I, Zwycięski Lew Plemienia Judy, Wybraniec Boży“. W chwili objęcia przez niego władzy kraj był monarchią absolutną niemal całkowicie odizolowaną od świata. Cesarz rozpoczął stopniowe reformowanie kraju. W 1931 roku wprowadził pierwszą w historii kraju konstytucję oraz zwołał parlament. Choć kraj na mocy dokumentu stał się monarchią konstytucyjną, to Hajle Syllasje zachował absolutną władzę. Reformowanie kraju utrudniały rewolty w Ogadenie i na północy kraju. Rządy cesarza przerwała włoska inwazja zakończona okupacją kraju i włączeniem go w skład Włoskiej Afryki Wschodniej. Po wojennej klęsce udał się na emigrację do Wielkiej Brytanii, gdzie przebywał do 1941 roku. W 1935 roku przyznano mu tytuł Człowiek Roku 1935 według tygodnika „Time”.
Po wyzwoleniu kraju w 1941 roku (przez wojska brytyjskie i etiopskich partyzantów) ponownie objął rządy. Wprowadzał dalsze reformy społeczne, gospodarcze i edukacyjne. Dążył do stopniowego unowocześnienia i europeizacji kraju, zachowując przy tym poszanowanie rdzennej kultury i tradycji. Jednocześnie wzmacniał swoją własną pozycję poprzez centralizację i pozbawianie gubernatorów przywilejów i samodzielności. Prowadził aktywną politykę zagraniczną, był przeciwnikiem łączenia się z blokami politycznymi i wojskowymi oraz jednym ze współzałożycieli Organizacji Jedności Afrykańskiej. Brał udział w mediacjach w konflikcie między Marokiem i Algierią oraz interweniował po stronie rządu Nigerii, gdy od tego kraju odłączyła się Biafra. W 1952 roku włączył w skład kraju Erytreę (wcześniej znajdowała się ona pod zarządem brytyjskim) jako republikę autonomiczną. W 1955 roku doprowadził do przyjęcia nowej konstytucji. W 1960 roku przeciwko jego rządom miał miejsce nieudany wojskowy zamach stanu. Od tego czasu narastała opozycja przeciwko jego rządom (szczególnie pośród wykształconych na europejski wzór wojskowych i cywilów). Cesarz obwiniany był o gospodarczy chaos i utrzymywanie feudalnych struktur władzy. Sytuację skomplikowała decyzja cesarza z 1962 roku. Pozbawił wówczas autonomii Erytreę i zaanektował ją, co wywołało walki partyzanckie w regionie i przyczyniło się do narodzenia tendencji separatystycznych w pozostałych miejscach państwa. W 1974 nastąpił duży kryzys polityczny spowodowany skutkami kilkuletniej suszy. Kryzys przyczynił się do wojskowego zamachu stanu w czerwcu tego samego roku. W jego wyniku władzę objął Komitet Koordynacyjny Sił Zbrojnych, tzw. Derg z Amanem Mikaelem Andomem jako przewodniczącym. We wrześniu tego samego roku wojsko zdetronizowało cesarza. Do końca życia przebywał w areszcie domowym w swoim dawnym pałacu.