Enrico Letta
W dzisiejszym świecie Enrico Letta stał się istotnym tematem, który budzi zainteresowanie milionów ludzi na całym świecie. Z biegiem czasu Enrico Letta zyskał coraz większe znaczenie w różnych obszarach, od technologii po kulturę, politykę i ogólnie społeczeństwo. Wpływ Enrico Letta jest niezaprzeczalny i jego wpływ jest odczuwalny we wszystkich sferach życia codziennego. W tym artykule dokładnie zbadamy zjawisko Enrico Letta i przeanalizujemy jego znaczenie w dzisiejszym świecie.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 sierpnia 1966 |
|---|---|
| Premier Włoch | |
| Okres |
od 28 kwietnia 2013 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Minister przemysłu i handlu Włoch | |
| Okres |
od 22 grudnia 1999 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| |
Enrico Letta (ur. 20 sierpnia 1966 w Pizie) – włoski polityk, politolog i nauczyciel akademicki. Minister w kilku rządach, eurodeputowany, parlamentarzysta krajowy, w latach 2013–2014 premier Włoch, od 2021 do 2023 sekretarz Partii Demokratycznej.
Życiorys
Ukończył studia wyższe z zakresu nauk politycznych na Uniwersytecie w Pizie. W 2001 uzyskał stopień naukowy będący włoskim odpowiednikiem doktora z zakresu europejskiego prawa wspólnotowego. Pracował jako profesor kontraktowy m.in. Uniwersytecie Carla Cattaneo i w Scuola Superiore di Sant’Anna.
Politycznie zaangażował się w działalność Chrześcijańskiej Demokracji. W latach 1991–1995 pełnił funkcję przewodniczącego Europejskich Młodych Chrześcijańskich Demokratów (młodzieżówki Europejskiej Partii Ludowej).
Od 1993 do 1994 pracował w gabinecie ministra spraw zagranicznych Beniamina Andreatty. W latach 1996–1997 był urzędnikiem Ministerstwa skarbu. Po rozwiązaniu chadecji na skutek afer korupcyjnych, znalazł się w gronie założycieli Włoskiej Partii Ludowej, w której zajmował stanowisko zastępcy sekretarza krajowego. W okresie 1998–1999 sprawował urząd ministra polityki wspólnotowej w pierwszym rządzie Massima D’Alemy, następnie do 2000 ministra przemysłu w drugim gabinecie tego samego premiera. Od 2000 do 2001 był ministrem przemysłu i handlu zagranicznego w rządzie, którym kierował Giuliano Amato.
W 2001 z ramienia Margherity został posłem XIV kadencji. Trzy lata później z listy Drzewa Oliwnego uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego. Z PE odszedł w 2006, gdy wygrał wybory do Izby Deputowanych XV kadencji. W drugim rządzie Romano Prodiego został sekretarzem premiera w randze podsekretarza stanu (2006–2008). W 2007 przystąpił do nowo powołanej Partii Demokratycznej, w której m.in. obejmował stanowisko zastępcy sekretarza generalnego. W 2008 i w 2013 uzyskiwał reelekcję do izby niższej parlamentu na XVI i XVII kadencję.
24 kwietnia 2013 prezydent Giorgio Napolitano powierzył mu misję utworzenia rządu, dla której wsparcie poza niemającą większości w Senacie PD zadeklarował także Lud Wolności.
27 kwietnia 2013 ogłosił skład nowego gabinetu, współtworzonego przez Partię Demokratyczną, Lud Wolności i centrystów Mario Montiego. Urzędowanie na stanowisku premiera rozpoczął 28 kwietnia 2013 po zaprzysiężeniu. 14 lutego 2014 na żądanie nowego lidera Partii Demokratycznej, Matteo Renziego, podał się do dymisji. Zakończył urzędowanie 22 lutego 2014.
W kwietniu 2015 objął funkcję dziekana jednej ze szkół w ramach paryskiego Instytutu Nauk Politycznych. W czerwcu tego samego roku zrezygnował z mandatu poselskiego.
W marcu 2021, po uprzedniej rezygnacji Nicoli Zingarettiego, Enrico Letta został nowym sekretarzem Partii Demokratycznej. W październiku tegoż roku wystartował z powodzeniem w wyborach uzupełniających do Izby Deputowanych, powracając w konsekwencji do włoskiego parlamentu. Mandat deputowanego utrzymał także w wyniku wyborów w 2022. W 2023 na funkcji sekretarza PD zastąpiła go Elly Schlein.
Życie prywatne
Żonaty, ma troje dzieci. Krewny Gianniego Letty, bliskiego współpracownika Silvia Berlusconiego.
Przypisy
- ↑ a b c Enrico Letta. palazzochigi.it. . (wł.).
- ↑ a b c Enrico Letta na stronie Izby Deputowanych XVI kadencji. . (wł.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. .
- ↑ Letta Named Italian Prime Minister as Impasse Ends. bloomberg.com, 24 kwietnia 2013. . (ang.).
- ↑ Il governo Letta: Saccomanni all'Economia, Alfano agli Interni e Bonino agli Esteri. ilsole24ore.com, 27 kwietnia 2013. . (wł.).
- ↑ Enrico Letta si è dimesso. palazzochigi.it, 14 lutego 2014. . (wł.).
- ↑ Enrico Letta, New Dean of PSIA. sciencespo.fr, 21 kwietnia 2015. . (ang.).
- ↑ Enrico Letta lascia il Parlamento. ansa.it, 30 czerwca 2015. . (wł.).
- ↑ Pd, Letta segretario con 860 sì: „Serve un nuovo Pd, no al partito del potere”. Promette battaglia sul voto ai sedicenni e Ius soli. E sulle alleanze: „Sentirò 5S e Renzi”. repubblica.it, 14 marca 2021. . (wł.).
- ↑ Enrico Letta ha vinto le suppletive a Siena, e tornerà alla Cameradi Monica Guerzoni. corriere.it, 4 października 2021. . (wł.).
- ↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. . (wł.).
- ↑ Gregorio Sorgi: Meet the anti-Renzi: Elly Schlein becomes first woman leader of Italy’s center left. politico.eu, 27 lutego 2023. . (ang.).
- ↑ Umberto Bacchi: Enrico Letta Profile: Mild-Mannered AC Milan Fan who is Italy's Next PM. ibtimes.co.uk, 24 kwietnia 2013. . (ang.).
Linki zewnętrzne
- Enrico Letta – strona prywatna. . (wł.).
| W dniu powstania |
|
|---|
| W dniu powstania |
|
|---|
.jpg)
| W dniu powstania |
|
|---|
_cropped.jpg)
| W dniu powstania |
|
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
|