W tym artykule przyjrzymy się Andrea Riccardi, bardzo aktualnemu tematowi, który wzbudził duże zainteresowanie w różnych sektorach. Andrea Riccardi to koncepcja, która w ostatnich latach była przedmiotem debaty i analiz, a jej wpływ na społeczeństwo był znaczący. Od momentu powstania Andrea Riccardi budzi sprzeczne opinie i jest źródłem refleksji dla ekspertów i badaczy w tej dziedzinie. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane ze Andrea Riccardi, od jego powstania po ewolucję w czasie, zajmując się także jego implikacjami i wpływem na odpowiednią dziedzinę.
Data i miejsce urodzenia |
16 stycznia 1950 |
---|---|
Minister współpracy społecznej krajowej i międzynarodowej Włoch | |
Okres |
od 16 listopada 2011 |
Odznaczenia | |
Andrea Riccardi (ur. 16 stycznia 1950 w Rzymie) – włoski historyk, wykładowca akademicki, założyciel Wspólnoty Sant’Egidio. Od 2011 do 2013 minister współpracy społecznej krajowej i międzynarodowej w rządzie Mario Montiego.
W czasie nauki w szkole średniej w 1968 założył w jednym z rzymskich kościołów katolicką Wspólnotę św. Idziego, której członkowie spotykali się na wspólnych modlitwach i organizowali pomoc potrzebującym. Organizacja stopniowo zaczęła się rozrastać, w 2012 według własnych danych liczyła około 50 tys. wolontariuszy działających w ponad 70 krajach na czterech kontynentach, zajmuje się wdrażaniem międzynarodowych projektów na rzecz pokoju i pojednania. Z jej ramienia Andrea Riccardi brał udział w różnych negocjacjach pokojowych w trakcie wojen domowych m.in. w Mozambiku.
Z wykształcenia jest historykiem, specjalizującym się w historii nowożytnej. Został profesorem na Università degli Studi Roma Tre i La Sapienza oraz na Uniwersytecie w Bari. W 2003 znalazł się na liście 36 „współczesnych bohaterów Europy” tygodnika „Time”.
16 listopada 2011 objął stanowisko ministra współpracy społecznej krajowej i międzynarodowej w rządzie, na czele którego stanął Mario Monti. Urząd ten sprawował do 28 kwietnia 2013.
Andrea Riccardi jest autorem publikacji naukowych z zakresu historii i religii (w tym poświęconych Piusowi XII). Spośród jego książek na język polski przełożone zostały: