W tym artykule poruszymy kwestię Hugo Sperrle, która stała się dziś tematem o dużym znaczeniu. Od kilku lat Hugo Sperrle budzi duże zainteresowanie w różnych obszarach, będąc przedmiotem debaty, analiz i refleksji ekspertów i naukowców. Jego wpływ i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo doprowadził do poświęcenia mu licznych badań, badań i projektów w różnych dziedzinach, mających na celu zrozumienie jego różnorodnych aspektów i skutków. Dlatego też ten artykuł ma na celu zbadanie i zagłębienie się w różne wymiary otaczające Hugo Sperrle, aby zaoferować szeroką i kompletną wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny.
feldmarszałek | |
Data i miejsce urodzenia |
7 lutego 1885 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
2 kwietnia 1953 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1903–1918 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Hugo Sperrle (ur. 7 lutego 1885 w Ludwigsburgu, zm. 2 kwietnia 1953 w Monachium) – niemiecki feldmarszałek.
Urodził się w rodzinie browarniczej mieszkającej w niemieckim mieście Ludwigsburg. Wstąpił do armii w 1903 roku jako oficer piechoty. Podczas I wojny światowej został przeniesiony do lotnictwa, gdzie służył przez cztery lata, między innymi w Feldflieger-Abteilung 4.
Po wojnie wstąpił do prawicowego Freikorpsu. Do niemieckich sił powietrznych wstąpił ponownie gdy tylko Hermann Göring ogłosił utworzenie nowej formacji – Luftwaffe (łamiąc postanowienia traktatu wersalskiego); otrzymał stopień generała majora.
W 1936 roku wyjechał do Hiszpanii jako dowódca Legionu Condor. Jego szefem sztabu był późniejszy feldmarszałek, Wolfram von Richthofen, kuzyn niemieckiego asa lotnictwa z czasów I wojny światowej – Manfreda von Richthofena. W październiku 1937 roku powrócił do nazistowskich Niemiec i został dowódcą 3 Floty Powietrznej . Odgrywał znaczącą rolę w niemieckim blitzkriegu podczas kampanii francuskiej, a w maju 1940 roku został mianowany feldmarszałkiem.
Po zakończeniu kampanii pozostał w okupowanej Francji, gdzie został dowódcą zachodnich sił Luftwaffe. Jednak nie zdołał zatrzymać lądowania aliantów w Normandii w czerwcu 1944 roku, przez co został zdymisjonowany dwa miesiące po tym wydarzeniu.
Po wojnie został oskarżony o zbrodnie wojenne podczas procesu w Norymberdze. Oczyszczono go jednak ze wszystkich zarzutów.