W dzisiejszym świecie Egeria (pątniczka) zyskał duże znaczenie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Egeria (pątniczka) stał się tematem ciągłego zainteresowania i dyskusji. Jego wpływ jest zauważalny w różnych obszarach, od technologii po politykę, w tym kulturę i relacje międzyludzkie. Dlatego tak istotne jest przeanalizowanie i zrozumienie wpływu, jaki Egeria (pątniczka) ma na nasze obecne społeczeństwo. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i aspekty związane z Egeria (pątniczka), aby rzucić światło na jego znaczenie i rolę, jaką odgrywa w naszym codziennym życiu.
Egeria (także Eteria, Aetheria, Heteria) – pątniczka, która w latach 381-384 nawiedziła Ziemię Świętą, pozostawiając opis swojej podróży – Itinerarium. Tekst pamiętnika odnalazł w roku 1884 w bibliotece w Arezzo J.F. Gamurrini (publikacja w 1887). Egeria pochodziła najprawdopodobniej z Półwyspu Iberyjskiego (być może z Galicji) lub z południowej Galii. Musiała być osobą zamożną, być może pochodziła z jakiejś znanej rodziny. Przypuszczano nawet, że była krewną cesarza Teodozjusza Wielkiego. W swoim Itinerarium użyła dość typowej łaciny późnoantycznej – latina vulgaris, cotidiana. Musiała doskonale znać Pismo Święte i pisma apokryficzne. Posługiwała się łacińskim przekładem Onomastikonu Euzebiusza z Cezarei. Pamiętnik Egerii jest niezastąpionym źródłem dla badaczy zajmujących się historią monastycyzmu, liturgii, dla archeologów i językoznawców.
Dziełko Egerii składa się z dwóch części. W pierwszej części autorka opisuje cztery podróże: na górę Synaj, na górę Nebo, do Carneas oraz drogę powrotną do Konstantynopola przez Edessę, Carrhae i Seleucję Izauryjską. Druga część jest sprawozdaniem z nabożeństw i uroczystości odbywających się w Jerozolimie. Początkowa część dzieła zaginęła. Wiemy o jej istnieniu z przesłanek istniejących w zachowanym tekście. Być może, że brakująca część zawierała opis Konstantynopola oraz opis pierwszej podróży do Tebaidy. Z Itinerarium bez wątpienia korzystał autor De locis sanctis, który w 1137 skompilował swój opis Ziemi Świętej.