Ustawa o przyznaniu stopni i praw oficerskich weteranom z roku 1831, 1848 i 1863
Temat Ustawa o przyznaniu stopni i praw oficerskich weteranom z roku 1831, 1848 i 1863 cieszy się w ostatnich latach dużym zainteresowaniem. Wraz z rosnącą uwagą, jaką poświęca się temu zagadnieniu w mediach i całym społeczeństwie, staje się oczywiste, że Ustawa o przyznaniu stopni i praw oficerskich weteranom z roku 1831, 1848 i 1863 odgrywa ważną rolę w naszym codziennym życiu. Co więcej, znaczenie Ustawa o przyznaniu stopni i praw oficerskich weteranom z roku 1831, 1848 i 1863 zostało docenione na całym świecie, a jego wpływ rozciąga się na szeroki zakres dziedzin i dyscyplin. W tym artykule szczegółowo zbadamy, co sprawia, że Ustawa o przyznaniu stopni i praw oficerskich weteranom z roku 1831, 1848 i 1863 jest tak istotny i znaczący, badając jego wpływ na różne aspekty naszego życia i zapewniając dogłębny wgląd w ten temat.
| Państwo | |
|---|---|
| Data wydania |
18 grudnia 1919 |
| Miejsce publikacji | |
| Data wejścia w życie |
9 stycznia 1920 |
| Rodzaj aktu | |
| Status |
uchylony |
| Utrata mocy obowiązującej z dniem |
1 lutego 1922 |
| Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych | |
.PNG)
Ustawa o przyznaniu stopni i praw oficerskich weteranom z roku 1831, 1848 i 1863 – ustawa przyjęta przez Sejm Ustawodawczy 18 grudnia 1919 (Dz.U. z 1920 r. nr 2, poz. 5). Pierwszy akt normatywny wydany w odrodzonym państwie polskim, który nadawał stopnie i prawa oficerskie weteranom polskich zrywów narodowych.
Ustawa weszła w życie 9 stycznia 1920, jej wykonanie polecono Ministrowi Spraw Wojskowych. Zgodnie z jej brzmieniem weterani z lat 1831, 1848 i 1863, z wyjątkiem karanych sądownie za przestępstwa uchybiające godności stanu oficerskiego, otrzymali honorowy stopień podporucznika Wojsk Polskich (art. 1). Weterani, którzy wylegitymowali się otrzymaniem wyższego stopnia oficerskiego niż podporucznik, otrzymali potwierdzenie wyższego stopnia wojskowego (art. 2).
Niezależnie od stopnia korzystali ze wszystkich praw i przywilejów przysługujących oficerom armii czynnej, przy czym zamiast stałego uposażenia wojskowego zyskali stałą pensję dożywotnią określoną ustawą z dnia 2 sierpnia 1919 znowelizowaną 18 grudnia tego samego roku (Dz.U. z 1920 r. nr 2, poz. 4). Przepisy o stałej pensji (art. 4) zostały uchylone 1 lutego 1922 ustawą z 23 marca 1922 r. w przedmiocie zaopatrzenia weteranów powstań narodowych z 1831, 1848 i 1863 r. oraz wdów po nich (Dz.U. z 1922 r. nr 26, poz. 2121). Zaopatrzenie weteranów składało się odtąd z pensji, dodatku pielęgnacyjnego oraz z leczenia i opieki społecznej. Dodatkowo 7 października 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki wydał rozporządzenie w sprawie zmiany niektórych postanowień ustawy z dnia 23 marca 1922 r. w przedmiocie zaopatrzenia weteranów powstań narodowych z 1831 r., 1848 r. i 1863 r. oraz wdów po nich. (Dz.U. z 1927 r. nr 88, poz. 791), nowelizujące ustawę z dnia 23 marca 1922 r.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
- Ustawa o przyznaniu praw i stopni oficerskich weteranom z roku 1831, 1848 i 1863 (Dz.U. z 1920 r. nr 2, poz. 5)
