W następnym artykule zbadamy wpływ Oskar Sosnowski na współczesne społeczeństwo i jego ewolucję na przestrzeni lat. Od momentu pojawienia się Oskar Sosnowski wywołuje ciągłą debatę w różnych obszarach, wywołując zarówno podziw, jak i kontrowersje. Poprzez szczegółową analizę zbadamy różne aspekty związane z Oskar Sosnowski, od jego znaczenia w kulturze popularnej po wpływ na obecne trendy. Podobnie zbadamy różne opinie i perspektywy istniejące wokół Oskar Sosnowski, aby zaoferować kompletną i wzbogacającą panoramę.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
architekt |
Narodowość |
polska |
Odznaczenia | |
Oskar Wiktor Sosnowski (ur. 6 listopada 1880 w Petersburgu, zm. 1939 w Warszawie) – polski architekt i konserwator zabytków.
W 1903 ukończył studia w Instytucie Politechnicznym w Warszawie. Po studiach pracował w wydziale budowlanym kolei warszawsko-wiedeńskiej. Pracował także u Józefa Piusa Dziekońskiego. W 1914 został profesorem zwyczajnym Politechniki Lwowskiej, zaś w 1919 Politechniki Warszawskiej. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był kierownikiem wydziału w Ministerstwie Spraw Polskich Ukraińskiej Republiki Ludowej.
W swoich projektach nawiązywał do form historycznych, stosując jednak nowe materiały, jak na przykład żelbet. W projekcie osiedla Miasto-Ogród Czerniaków po raz pierwszy zastosował formę urbanistyczną, znaną jako okolnica.
W 1922 był inicjatorem utworzenia Towarzystwa Urbanistów Polskich. W 1929 założył Zakład Architektury Polskiej na Politechnice Warszawskiej.
Po wybuchu II wojny światowej w trakcie obrony Warszawy osobiście czuwał nad bezpieczeństwem gmachu Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej przy ul. Koszykowej 55, na podwórzu którego w dniu 24 września 1939 podczas bombardowania został trafiony odłamkiem, wskutek czego utracił obie nogi, po czym zmarł 4 października 1939. Według A. Kunerta zmarł na zakażenie krwi po zmiażdżeniu nogi podczas ratowania zbiorów zbombardowanego gmachu WA PW. Prowizorycznie został pochowany na dziedzińcu Wydziału Architektury PW. W późniejszym czasie jego szczątki zostały pochowane w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 88-6-20/21) w Warszawie, gdzie inskrypcja podała, iż poległ 24 września 1939. Według innego źródła zmarł 28 września 1939.
Jego dwaj synowie zginęli w powstaniu warszawskim.