W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Królestwo Obojga Sycylii. Od momentu powstania Królestwo Obojga Sycylii budzi zainteresowanie milionów ludzi na całym świecie. Na przestrzeni dziejów Królestwo Obojga Sycylii był przedmiotem debaty, badań i podziwu, stając się tematem o ogromnym znaczeniu w różnych obszarach. W tym artykule zbadamy różne aspekty Królestwo Obojga Sycylii, od jego pochodzenia po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Odkryjemy jego znaczenie, możliwe zastosowania i konsekwencje, jakie ma na przyszłość. Przygotuj się na zanurzenie się w tym ekscytującym temacie i odkryj wszystko, co Królestwo Obojga Sycylii ma do zaoferowania.
Ten artykuł od 2023-10 należy dopracować |
1816–1861 | |||||
| |||||
Hymn: (Hymn dla Króla) | |||||
Język urzędowy | |||||
---|---|---|---|---|---|
Stolica | |||||
Ustrój polityczny | |||||
Pierwszy król | |||||
Ostatni król | |||||
Powierzchnia • całkowita |
| ||||
Liczba ludności (1860) • całkowita • gęstość zaludnienia |
| ||||
Przekształcenie z Królestwa Neapolu | |||||
Zjednoczenie Włoch |
Królestwo Obojga Sycylii – państwo istniejące w latach 1816–1860 na terenie Sycylii i południowej części Półwyspu Apenińskiego.
Państwo powstało z przekształcenia się Królestwa Neapolu po kongresie wiedeńskim. Koronę sycylijską otrzymał ród Burbonów, z którego później oddzieliła się cała gałąź – Burbonowie Sycylijscy. Niecodzienna nazwa państwa ma swój rodowód z XIII wieku – gdy w wyniku tzw. nieszporów sycylijskich doszło do podziału Królestwa Sycylii na część wyspiarską i kontynentalną ze stolicą w Neapolu – zaś władcy obu państw utrzymali i używali tytułu Królów Sycylii.
Kres państwa nadszedł w 1861 roku, kiedy Giuseppe Garibaldi zajął cały obszar królestwa i włączył je do zjednoczonych Włoch.
|
Ta sekcja od 2023-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Najlepiej rozwiniętą gałęzią gospodarki był przemysł. Jednym z najważniejszych kompleksów przemysłowych w królestwie była stocznia Castellammare di Stabia, która zatrudniała 1800 pracowników. Fabryka w Pietrarsie, w której wyrabiano m.in. lokomotywy, trakcję kolejową i armaty, była największym zakładem przemysłowym na Półwyspie Apenińskim. W skład kompleksu wchodziła także szkoła dla maszynistów i inżynierów marynarki wojennej, dzięki czemu królestwo mogło obejść się bez angielskiego personelu w branży kolejarskiej powszechnego w innych regionach włoskich. Dużym sukcesem inżynierii królestwa okazało się zbudowanie i zwodowanie pierwszego na świecie okrętu parowego z napędem śrubowym „Giglio delle Onde”. Podjął służbę 17 maja 1847 r., łącząc stolicę Neapolu z portami Kalabrii, Mesyny, Gallipoli i Tarentu.
W Kalabrii największą fabryką była odlewnia żeliwa Fonderia Ferdinandea. Żelazo w niej produkowane pozwalało m.in. na samodzielną produkcję broni w pobliskiej fabryce Mongiana zatrudniającej ponad 1600 pracowników. Na Sycylii (niedaleko Katanii i Agrigento) wydobywano siarkę w celu wytworzenia prochu. Sycylijskie kopalnie były w stanie zaspokoić większość światowego zapotrzebowania na siarkę. Produkcja jedwabnych tkanin koncentrowała się w San Leucio (niedaleko Caserty). W regionie Basilicata było także kilka zakładów w Potenza i San Chirico Raparo, w których przetwarzano bawełnę, wełnę i jedwab. Przetwarzanie żywności było szeroko rozpowszechnione, szczególnie w pobliżu Neapolu (Torre Annunziata i Gragnano).
Łączna wartość kapitałów znajdujących się w obiegu wynosiła przed najazdem Garibaldiego 443,3 mln lirów w różnych walutach, głównie (424 mln lirów) srebrnych. Odpowiadało to niemal dwóm trzecim całego kapitału Półwyspu Apenińskiego.