Bitwa pod Lubuszem (1239)
Znaczenie Bitwa pod Lubuszem (1239) jest przedmiotem debaty od dziesięcioleci. Niezależnie od tego, czy jest to osobiste, zawodowe czy akademickie, Bitwa pod Lubuszem (1239) odgrywa kluczową rolę w naszym codziennym życiu. Od początków do dzisiejszej ewolucji Bitwa pod Lubuszem (1239) był przedmiotem studiów i badań prowadzonych przez ekspertów z różnych dziedzin. W tym artykule zbadamy różne aspekty Bitwa pod Lubuszem (1239), od jego wpływu na społeczeństwo po znaczenie w historii. Ponadto przeanalizujemy, w jaki sposób Bitwa pod Lubuszem (1239) wpłynął i ukształtował różne aspekty naszego życia, zapewniając głębszy wgląd w jego znaczenie we współczesnym świecie.
| III wojna o Lubusz | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Księstwa Wrocławskiego | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Położenie na mapie Brandenburgii  | |||
Położenie na mapie Niemiec  | |||
 52°25′34″N 14°32′06″E/52,426111 14,535000
| |||
Bitwa pod Lubuszem (1239) – bitwa stoczona w 1239 r. pomiędzy wojskami księcia polskiego Henryka Pobożnego a wojskami margrabiów brandenburskich Ottona III i Jana I z dynastii askańskiej.
Historia
Po śmierci księcia Henryka Brodatego w 1238 margrabiowie brandenburscy Otton III i Jan I podjęli działania w celu opanowania ziemi lubuskiej. Współdziałając z księciem pomorskim Barnimem I przeprawili się przez Odrę i zajęli Santok. Równolegle Barnim odebrał Henrykowi II Pobożnemu Cedynię i Kiniec, przesuwając granice swojego księstwa na linię rzeki Myśli. Kolejnym krokiem młodych książąt niemieckich miało być zajęcie Lubusza i opanowanie całej ziemi lubuskiej. W tym celu nawiązali bliższe kontakty z margrabią Miśni Henrykiem III Dostojnym i arcybiskupem Magdeburga Wilbrandem. Latem 1239 ruszyła wielka wyprawa, na czele której stanął arcybiskup Wilbrand oraz jeden z margrabiów brandenburskich. Działania niemieckie nie zaskoczyły Henryka Pobożnego. Książę śląski w porę zorganizował silną odsiecz i pobił wojska niemieckie oblegające Lubusz. Henryk Pobożny odniósł wspaniałe zwycięstwo zadając agresorom wysokie straty. Klęska poróżniła arcybiskupa i młodych margrabiów, dając początek nowej wojnie pomiędzy Brandenburczykami a margrabią Miśni. Wkrótce po odparciu najazdu Henryk Pobożny odzyskał Santok, pozostawiając jednak w rękach księcia pomorskiego Barnima Cedynię i Kiniec.
Zobacz też
Bibliografia
- Benedykt Zientara, Henryk Brodaty i jego czasy, wyd. TRIO 2005, str. 391-392