Azjatycki kryzys finansowy
W dzisiejszym świecie Azjatycki kryzys finansowy staje się coraz bardziej istotne. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie w dziedzinie nauki, Azjatycki kryzys finansowy stał się tematem ogólnego zainteresowania szerokiego spektrum odbiorców. W tym artykule omówimy tematy związane z Azjatycki kryzys finansowy, analizując jego znaczenie, konsekwencje i ewolucję w czasie. Od swoich początków do chwili obecnej Azjatycki kryzys finansowy był przedmiotem debaty, kontrowersji i fascynacji, a w poniższych wierszach będziemy starali się rzucić światło na ten temat, który jest tak istotny we współczesnym świecie.
Azjatycki kryzys finansowy – kryzys finansowy, który rozpoczął się w czerwcu 1997. Katalizatorem była decyzja rządu Tajlandii o upłynnieniu kursu bahta, który był wcześniej powiązany z dolarem amerykańskim. Spowodowana ona była niemożliwością dłuższej obrony waluty przed atakami spekulantów. Gwałtowny spadek kursu bahta, a tym samym zwiększenie kosztów obsługi długu zagranicznego, doprowadziło państwo na skraj bankructwa. Kryzys szybko rozprzestrzenił się na inne państwa regionu. Najbardziej oprócz Tajlandii ucierpiały: Malezja, Filipiny, Indonezja, Singapur, Korea Południowa.
Do głównych czynników, które przyczyniły się do kryzysu zalicza się:
- deprecjacja jena w okresie bezpośrednio poprzedzającym kryzys i związany z tym spadek konkurencyjności towarów produkowanych w państwach regionu;
- pokusa nadużycia – powszechnie zakładano, że państwo nie dopuści do upadku wielkich przedsiębiorstw (szczególnie istotne w przypadku koreańskich czeboli i indonezyjskich firm klanów rodzinnych powiązanych z administracją rządową);
- słabość lokalnych systemów bankowych i błędna polityka kredytowa banków – udzielanie kredytów podmiotom zagrożonym niewypłacalnością, koncentracja znacznej części kredytów w nielicznych branżach (często obarczonych znacznym ryzykiem), przekonanie banków zaciągających kredyty zagraniczne o roli państwa, które w każdym wypadku miałoby bronić stałego kursu walutowego;
- działalność kredytowa instytucji finansowych pozostających pod jeszcze słabszym nadzorem niż banki.
| Państwo | Kurs walutowy | Zmiana PKB per capita | Wzrost bezrobocia | Spadek płacy realnej |
|---|---|---|---|---|
| Filipiny |  27,9
|
2,7
|
 21,5
|
2,0
|
| Indonezja | 70,9
|
14,4
|
36,2
|
41,0
|
| Korea Płd. | 32,1
|
7,4
|
161,5
|
9,3
|
| Malezja | 28,3
|
9,5
|
41,7
|
1,1
|
| Tajlandia | 24,2
|
11,4
|
277,8
|
7,4
|
Po kryzysie większość dotkniętych jego skutkami państw wprowadziła reformy zwiększające transparentność i efektywność funkcjonowania ich sektorów bankowych.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Adam Budnikowski: Międzynarodowe stosunki gospodarcze. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2006, s. 425-429. ISBN 83-208-1622-X.
- ↑ Adam Budnikowski: Międzynarodowe stosunki gospodarcze. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Ekonomiczne, 2006, s. 429. ISBN 83-208-1622-X.
- ↑ Matthew Bishop: Essential economics: an A−Z guide. New York: Bloomberg Press, 2009, s. 26. ISBN 978-1-57660-351-2.
Linki zewnętrzne
- CRS Report: The 1997-98 asian financial crisis. fas.org. . .