Triple Alliantie (1882)

In de wereld van vandaag heeft Triple Alliantie (1882) grote relevantie gekregen in verschillende aspecten van het dagelijks leven. Zowel op persoonlijk als professioneel vlak is de aanwezigheid van Triple Alliantie (1882) een bepalende factor geworden die onze beslissingen, meningen en gedrag vormgeeft. Met de vooruitgang van de technologie en de mondialisering is Triple Alliantie (1882) erin geslaagd grenzen en culturele barrières te overstijgen en een onderwerp van algemeen belang en een ontmoetingspunt voor de moderne samenleving te worden. Van zijn impact op de economie tot zijn invloed op politiek en cultuur, Triple Alliantie (1882) heeft een netwerk van verbindingen geweven dat alle uithoeken van de planeet beïnvloedt. In dit artikel gaan we dieper in op de fundamentele rol die Triple Alliantie (1882) speelt in ons dagelijks leven en hoe het zichzelf heeft weten te profileren als een sleutelelement in de evolutie van de hedendaagse samenleving.

De triple alliantie (Grijs)

De Driebond of Drievoudige Alliantie was een verdrag tussen het Duitse Rijk, Oostenrijk-Hongarije en Italië, gesloten (20 mei 1882) om elkaar te steunen in het geval van een aanval op een van hen door twee of meer grootmachten. Duitsland en Italië sloten het in eerste instantie om elkaar te steunen in het geval van een aanval door Frankrijk. In een aanvullende verklaring specificeerde Italië echter dat haar bezigheden niet direct als tegen het Verenigd Koninkrijk konden worden gezien. Kort na het vernieuwen van de alliantie in juni 1902 sloot Italië in het geheim een soortgelijk verdrag met Frankrijk.

De voorloper van de Driebond is de Tweebond, tussen Duitsland en Oostenrijk, in 1882 werd Italië als lid toegelaten, nadat het zich had afgewend van zijn bondgenoot Frankrijk. Dit land had in 1881 tot woede van Italië Tunesië bezet, een gebied dat Italië zichzelf had toegedacht.

De Driebond heeft nooit effectief gewerkt. Italië verzoende zich met Frankrijk in een geheim verdrag, waarin Frankrijk de Italiaanse aanspraken op Libië erkende in ruil voor Italiaanse steun voor het Franse protectoraat in Marokko. Italië verliet de bond toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak en liep over naar de Triple Entente, omdat zij de Italianen meer 'beloning' bood, waaronder meer land en koloniën.